چارچوب مبانی نظری و فصل دوم تحقیق سرمایه رابطه ای

مشخصات این متغیر:

منابع: دارد

پژوهش های داخلی و خارجی: دارد

کاربرد این مطلب: منبعی برای فصل دوم پژوهش، استفاده در بیان مسئله و پیشینه تحقیق و پروپوزال، استفاده در مقاله علمی پژوهشی، استفاده در تحقیق و پژوهش ها، استفاده آموزشی و مطالعه آزاد، آشنایی با اصول روش تحقیق دانشگاهی

تعداد صفحه: 22صفحه

 نوع فایل:word

توضیحات از متن فایل

سرمایه فکری فراهم­کننده یک پایگاه منابع جدید است که از طریق آن سازمان می­تواند به رقابت بپردازد. بونتیس(1998) معتقد است سرمایه فکری عبارت از تلاش برای استفاده مؤثراز دانش(محصول نهایی) در مقابل اطلاعات (ماده خام) است. سرمایه فکری اصطلاحی برای ترکیب دارایی ناملموس بازار، دارایی فکری، دارایی انسانی و دارایی زیرساختاری است، که سازمان را برای انجام فعالیت­هایش توانمند می­سازد(مشبکی و قلیچ لی، 1386). سرمایه فکری شامل سه عنصر سرمایه ساختاری، سرمایه انسانی و سرمایه رابطه­ای می­باشد. سرمایه رابطه­ای به روابط شرکت با سهامداران، مشتریان و عرضه­کنندگان اشاره دارد. ذینفعان سازمان اغلب منابع ارزشمندی برای سازمان فراهم می­کنند.بعنوان مثال، مشتریان درآمد را فراهم می­کنند، عرضه­کنندگان مواد خام را فراهم می­کنند و توزیع­کنندگان کانال­های توزیع را تدارک می­بینند بنابراین طرف­های استراتژیک شرکت برای توسعه محصول جدید سودآور هستند(هسو و فانگ، 2009). در ادبیات بازاریابی این سرمایه در زمینه­های متعددی از جمله روابط مشتری- فروشنده، شبکه­های کسب و کار و تعامل مشتری- شرکت مطالعه شده است(گریفیث و همکاران، 2010).افراد با روابط و شبکه­های بیشتر امکان کسب اطلاعات وتخصیص منابع بهتری را نشان می­دهند. کارکنان با مهارت­های ارتباطی بهتر و با ارتباط بیشتر با افراد خارج فرصت­های بیشتری برای دسترسی به منابع مختلف دارند. این ارتباط امکان بهبود قابلیت توسعه فناوری را می­دهد. ایجاد و حفظ سرمایه رابطه­ای پایدار مستلزم این است که یک سازمان روابط تعاملی خوبی با سهامداران، مشتریان و عرضه­کنندگان خود ایجاد کنند. روابط بهتر فرصت­های بیشتری فراهم می­آورد که شرکای کسب و کار فن­آوری­های حرفه­ای خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. در عین حال سازمان­ها اطلاعات جدیدتری از مشتریانشان برای بهبود قابلیت یادگیری سازمانی خود کسب می­کنند. شرکت­ها همچنین برای بدست آوردن منافع و مزایای جدید می­توانند با استفاده از شبکه­های مختلف همکاری نظیر ائتلاف در میان صنایع مشابه و یا متفاوت، انجام مطالعات با مؤسسات تحقیقاتی، منابع مختلف دانش نوآورانه بدست آورند و به دنبال فرصت­های کسب و کار باشند(هسو و فانگ، 2009). سرمایه رابطه­ای شامل مباحثی همچون اعتماد، دوستی و احترام می­شود که به عنوان درجه­ای که طرفین احساس راحتی می­کنند و خواهان اعتماد به طرف دیگر هستند در نظر گرفته می­شود(آرینو و همکاران، 2001).

 

2-2-8-2 بیان مسأله

سرمایه اجتماعی در برگیرنده دانشی است که در تعاملات بین افراد و شبکه روابط متقابل آنها قرار دارد ومورد استفاده قرار می­گیرد. سرمایه اجتماعی و شکل مشخص آن سرمایه رابطه­ای به عنوان جمع منابع بالقوه و بالفعل موجود در درون، قابل دسترس از طریق و شبکه روابط یک فرد یا یک واحد اجتماعی ناشی شده از آن تعریف می­کنند(ناهاپیت و گوشهال، 1998). این نظریه ادعا می­کند که اطلاعات، نفوذ و همبستگی ذاتی در روابط بین شبکه­ی میان سازمانی ارزش می­آفریند(آدلر و ِکوون، 2002). تأثیر سرمایه اجتماعی بر عملکرد رابطه بوسیله سرمایه رابطه­ای که به عنوان استحکام روابط میان سازمان­ها تعریف شده و حس عمیقی از قابلیت اطمینان و صداقت شریک در مبادلات منابع را فراهم می­آورد، مننتقل می­شود. سرمایه رابطه­ای دارای پیامدهای مهم مزیت رقابتی برای شرکا می­باشد. مزیت رقابتی می­تواند با ارائه ارزش برتر برای ذینفعان از طریق حفظ روابط شریک بلندمدت یا به سمت عقب با عرضه­کنندگان و یا به سمت جلو با مشتریان در کانال بدست آید. هر دو استراتژی­های رابطه با عرضه­کنندگان و استراتژی­های وفاداری مشتری می­تواند به عملکرد برتر مالی منجر شود که به نوبه خود منجر به مزیت رقابتی پایدار می­شود. سازمان­ها با انتخاب سرمایه رابطه­ای به عنوان یک رویکرد استراتژیک به ناچار باید به روابط با ذینفعان خود تمرکز کنند. طرفداران سرمایه رابطه­ای شرکت­ها را به جستجوی شرکا برای روابط بلند­مدت تشویق می­کنند. برای مثال شرکت­هایی که در فکر ورود به بازارهای ناآشنا هستند باید به دنبال ارتباط با سایرین که در این بازارها با تجربه­تر هستند باشند. سرمایه رابطه­ای ایجاد روابط از طریق تعامل نزدیک بین شرکا را تسهیل می­کند. چنین روابطی با شرکا منابعی منحصربه فرد با ارزش افزوده که شرکا از این منابع محافظت می­کنند به شرکت­ها ارائه می­دهد. بنابراین سرمایه رابطه­ای می­تواند به سازمان­ها کمک نماید از طریق تعاملشان با شرکا در محیط کسب وکار با موفقیت منابع منحصر به فرد بدست آورند. سرمایه رابطه­ای همچنین می­تواند یک شرکت را قادر به توسعه مزیت رقابتی براساس روابط مشتری می­کند. که توسط بسیاری از محققان به عنوان مهم­ترین جزء سرمایه رابطه­ای در نظر گرفته شده است. سهم مشتریان در درآمد کنونی و جاری در ارزیابی چگونگی موفقیت یک شرکت در تبدیل روابط مشتری به مزیت رقابتی پایدار، اساسی است. شرکت ارتباط­گرا با دانش آنچه که تمایل مشتریان است می­تواند با تقویت روابط بلندمدت دوستانه، محصولات و خدمات ارائه شده به بازار خود را جذاب­تر نماید. سرمایه رابطه­ای بطور قابل توجهی توانایی سازمان برای مدیریت موفق هدفِ ایجاد روابط نزدیک با مشتریانش و همچنین محافظت از مزیت رقابتی اصلی خود، افزایش می دهد.

2-2-8-3پیشینه متغیر

استوارت اظهار می­کند که موضوع اصلی سرمایه مشتری، دانش موجود در کانال­های بازاریابی و روابط با مشتریان است. سرمایه مشتری نشان­دهنده توانایی بالقوه یک سازمان به خاطر عوامل نامشهود بیرونی آن است. تعاریف جدید مفهوم آن را به سرمایه رابطه­ای توسعه داده­اند که شامل دانش موجود در همه روابطی است که سازمان با مشتریان، رقبا، تأمین­کنندگان، انجمن­های تجاری یا دولت برقرار می­کند(مشبکی و قلیچ لی، 1386 ). نتایج هسو و فانگ(2009) نشان می­دهد که سرمایه­گذاری سازمانی در سرمایه رابطه­ای و انسانی تأثیر معناداری بر انباشت سرمایه ساختاری شامل سرمایه فرآیند و سرمایه نوآوری دارد. سرمایه رابطه­ای نسبت به سرمایه انسانی اثر مشهودتری بر سرمایه ساختاری دارد و سرمایه رابطه­ای بطور مثبت بر قابلیت یادگیری سازمانی اثرگذار است